கொஞ்ச நேரம்...

இன்று ABCD என்று சமீபத்தில் வெளியான ஒரு தமிழ்த் திரைப்படம் பார்த்தேன். எப்படி இந்த டைட்டிலை தமிழ் காப்பாற்றும், துடைப்பமும் செருப்பும் எடுப்பவர்கள் விட்டு வைத்தார்களோ. எப்படியோ நீண்ட நாளைக்கு பிறகு எழுபதுகளில் வெளியான பாலச்சந்தர் படத்தை கலரில் பார்த்தது போல் இருந்தது (store outline பாலச்சந்தரின் சொல்லத்தான் நினைக்கிறேன் படத்தை ஞாபகம் படுத்துகிறது). A for anand வேலைத் தேடும் ஒரு ரொம்பவே நல்ல ஹீரோ. B for bharathi 'அவள் ஒரு தொடர்கதை' சுஜாதாவை போல் நடுத்தர குடும்பத்துகாகவே பாடுபடும் ரொம்பவே ஆக்ரஷமான ஹீரோயின் நம்பர் 1. C for chandra வக்கிர புத்தி கொண்ட, கனவனை இழந்த ஒரு விதவை, ஹீரோயின் நம்பர் 2. D for Daisy அனாதை + churchஇல் வளர்ந்த யதார்த்தமான பெண், ஹீரோயின் நம்பர் 3. இவர்கள் நால்வரை சுற்றி நகர்கிறது கதை. எல்லோரும் யூகித்தபடியே மூன்று ஹீரோயின்களும் கதாநாயகன் ஆனந்தை காதலிக்கிறார்கள். வழக்கமான தமிழ் படத்தில் வரும் கண்டதும் காதல் போல் இல்லாமல், எல்லோரும் காதல் வசப்படும் சந்தர்ப்பத்தை விவரிக்கும் யதார்த்தமான காட்சியமைப்புக்கு ஒரு ஜே. இந்த நால்வரின் பின்னனியும் கதாபாத்திரத்தையும் விளக்கி இந்த கதாபாத்திரங்களின் குணாதிசியங்களை வைத்து காட்சி அமைத்தது நல்லதொரு screenplay முயற்சி. மூன்று பேரில் முடிவில் ஹீரோ யாரை கைப்பிடிக்கிறார் என்பதே கதை. முடிவு நாம் நினைப்பது போல் இருந்தாலும், அதை சொல்லிய விதமும் அருமை. எல்லோரும் அவரவர் சொந்த குரலில் பேசியது, யதார்த்த தன்மைக்கு மேலும் வளம் சேர்க்கிறது. இவ்வளவு நல்லது இருந்தும் படத்திற்கு ஒரே திருஷ்டி, படத்தின் இசை. இயல்பாகவே பின்னனி இசைக்கு scope உள்ள திரைக்கதை, ஆனால் இசை அமைக்க தினறியிருக்கிறார் இசையமைப்பாளர். ராஜாவிடம் கொடுத்து இருந்தால் பிய்த்து உதறியிருப்பார். படத்தின் நடுவே தேவை இல்லாமல் தினிக்கப்படும் பாடல்கள் ஆவ்... 'மஞ்சள் முகம்' என்னும் பாடல் தேவலாம். படத்தோடு ஒட்டாமல் இருந்தாலும் வடிவேலுவின் காமெடி ட்ராக் கலக்கல். வர வர வைகைப்புயல் graph ஏறிக்கொண்டே போகிறது. அதிரடி மசாலா படங்களின் ஆக்ரமிப்பில் இப்படியொரு படம் பூப்பது அதிசயமே.
சன் டிவியின் ஸ்டைலில் சொன்னால் "ABCD, கண்டிப்பாய் வாசிக்கலாம்".