Lyric (payanam)

சமீபத்தில் என் தோழி நளினா, அவள் தோழி ஒருவர் சோகமாய் இருக்கும்போது ஒரு கவிதை எழுதியதாக என்னிடம் ஒரு கவிதை கொடுத்தாள். அவள் கொடுத்த
கவிதையை அவள் அனுமதியுடன் பாடல் வடிவில் இங்கே கொடுத்திருக்கிறேன்.

பல்லவி
------
சிரித்திடும் போது சிரி
அழுதிடும் போது அழு
வாழ்க்கை ஒரு பயணம் தோழா
காலம் என்னும் கப்பல் மேலே
வாழ்க்கை ஒரு பயணம் தோழா

சரணம்
-------
கடந்து போன நிமிடம் நினைத்து
இந்த நொடி தான் இழக்கின்றோம்
கடந்து வந்த பாதை மட்டும்
காண என்றும் மறுக்கின்றோம்

நெடுந்தூரப் பயணம் இது
தொடங்குமிடம் தெரியும்
முடியுமிடமும் புரியும்
பாதை என்ன, பயணம் என்ன
யாருக்கிங்கே தெரியும்

பயணம் நெடுவே
பயணிகள் பலரே
பயணம் சுமையை குறைப்பார்
பாதை திசையை
பயணம் விசையை
யார் இங்கே திரிப்பார்

காலத்தை வென்று
திசையை மாற்ற முயல்கின்றோம் - ஆனால்
அடிக்கும் புயலில்
சிக்கிய சருகாய் தவிக்கின்றோம்

புயலை எதிர்கொள்ள
புறப்படு தோழா - இல்லை
சிக்கிய புயலில்
சிரித்திடு தோழா

ஹாலிவுட்டில் கலைஞர்

நான் கலைஞரின் தீவிர ரசிகன். இலக்கியவாதியாக, கலைஞர் நமக்கு கிடைத்த மிகப்பெரும் சொத்து. நான் பத்தாவது படிக்கும்போது எங்கள் பாடத்தில், கொடி தினத்தை பற்றி ஒரு பாடம் உள்ளது அதில் வரும் ஒரு உரையாடல்:

"முன்னேறு முன்னேறு நீ என முரசொலித்து
எஞ்சிய வீரர்களை நெஞ்சுரம் கொள்ளச் செய்து
சாவு முகட்டிலே நொடிகளை கணக்குப் பார்ப்பது
வீரர்களுக்கு அழகில்லை - என்ற போர்க்காலத்து
அரிச்சுவடியை தவறியும் மறந்து விடாமல்..."

இது இன்றைக்கும் எனக்கு ஞாபகம் உள்ளது. பராசக்தி, மந்திரிகுமாரி, மனோகரா போன்ற திரைப்படங்களுக்கு கலைஞர் எழுதிய புரட்சிகரமான வசனங்கள், காலத்தால்
அழிக்க முடியாத காவிய வடிவங்கள் என்றே சொல்லலாம். இங்கே பல ஆங்கில திரைப்படங்கள் பார்க்கும்போது அதிலும் குறிப்பாக கோர்ட் காட்சிகள் வரும் படங்களை
பார்க்கும்போது, எனக்கு பராசக்தியின் வசனங்கள்தான் உடனே ஞாபகத்திற்கு வரும். இந்த வகை படங்களிலே நான் மிகவும் ரசித்தது "A few good men" என்ற படமாகும். டாம் க்ரூஸ், டெமி மூர், ஜாக் நிக்கல்ஸன் என திறமைகள் போட்டி போடும் ஒரு கதை களம். அதிலும் ரானுவ உயரதிகாரியாக வரும் ஜாக் நிக்கல்ஸன் தன் அபார நடிப்பாற்றல், மற்றும் வசன உச்சரிப்பால் நம்மை வெகுவாக் கவர்வார். அதில் கடைசியில் வரும் ஒரு காட்சி; இரு சிப்பாய்களுக்காக வாதாடும் டாம் க்ரூஸ், அந்த சிப்பாய்கள் தங்கள் உயரதிகாரி கொடுக்கும் உத்தரவால் இன்னொரு சிப்பாய் இறக்க காரணமாகிறார்கள், உயரதிகாரியாக வரும் ஜாக் நிக்கல்ஸன் அந்த உத்தரவை கொடுத்ததாக உன்மையை சொல்ல வைக்கும் ஒரு காட்சி. இந்த காட்சியில் ஜாக் நிக்கல்ஸன் பேசும் வசனம் மிக பிரபலமானது, ஹாலிவுட்டில் குறிப்பிட்டு சொல்ல வேண்டிய வசனக் காட்சிகளில் ஒன்று. அந்த வசனத்தை கலைஞரின் பேனா தீட்டியிருந்தால் எப்படி இருக்கும் என நான் அடிக்கடி நினைப்பதுண்டு. அதை இப்போது முயற்சி செய்திருக்கிறேன்.
முதலில் ஆங்கிலத்தில் வரும் வசனம்:

Jack Nicholson: You want Answers?
Tom Cruise: I think I am entitled to them!
Jack Nicholson: You want answers...
Tom Cruise: I WANT THE TRUTH!!!
Jack Nicholson: YOU CAN'T HANDLE THE TRUTH!!! Son we live in a world that has walls, and those walls have to be guarded by men with guns. Whose gonna do it? You? You, Lieutenant Wienburg? I have more responsilbility here than you could possibly fathom.In places you don't want to talk about at parties, you want me on that wall...you need me on that wall. We use words like honour, code, loyalty...we use these words as the backbone to a life spent defending something. You use 'm as a punchline! I have neither the time nor the inclination to explain myself to a man who rises and sleeps under the blanket of the very freedom I provide, then questions the manner in which I provide it! I'd prefer you just said thank you and went on your way. Otherwise, I suggest you pick up a weapon and stand a post. Either way, I don't give a damn what you think you're entitled to!

இந்த காட்சி கலைஞரின் கைவண்ணத்தில் (என் கற்பனை):

ஜாக் நிக்கல்ஸன்: உனக்கு பதில் வேண்டுமா
டாம் க்ரூஸ்: அதை தேரிந்துகொள்ளும் உரிமை உள்ளது
ஜாக் நிக்கல்ஸன்: உனக்கு பதில் வேண்டுமா
டாம் க்ரூஸ்: எனக்கு உன்மை வேண்டும்
ஜாக் நிக்கல்ஸன்:
உன்னால் உன்மையை கையால முடியாது, கேள் இதை...
நாம் வாழும் இந்த உலகம் வேலிகளால் தடுக்கப்பட்டுள்ளது
அந்த வேலிகளை வாள்களால் காவல் செய்யவேண்டும்
யார் செய்வார்கள் அதை
கோர்ட்டிலே கோட்டும் சூட்டும் மாட்டி
பொய்யையும் புரட்டையும் விலைப் பேசும்
நீ செய்வாயா அதை...
உன்னை விட அதிகமாய் பொறுப்புகளும் கடமைகளும் எனக்குள்ளன
நீ கேளிக்கையாய் வாழ்க்கையை மகிழ்விக்க
வாடிக்கையாய் தினமும் தூங்கி எழ..
காக்க வேண்டும் அந்த வேலியை...
பகைவனின் துப்பாக்கிகளுக்கு துவண்டுவிடாமலும்,
எதிரியின் தோட்டாக்களுக்கு தளர்ந்துவிடாமலும்
நான் காக்க வேண்டும் அந்த வேலியை...
எங்கள் அகராதியில் நேர்மை, நானயம், பற்று என வார்த்தைகள் பல உள்ளன
அந்த வார்த்தைகள்தாம் எங்கள் வாழ்க்கையில்,
உயிர் காக்க, உயிர் விடும் எங்கள் யாக்கையில்
ஊறிய வேதமந்திரம்...
எங்களின் வேதமந்திரம் இங்கே உன் வாதத் திறமையின்
வாய்மால வித்தையின் போக பொருளாய் உள்ளது...
நான் கொடுக்கும் இந்த சுதந்திரக் காற்றை சுவாசிக்கும்
நான் படைக்கும் இந்த சுதந்திர வானத்தில் சிறகடித்து பறக்கும்
உன்னை போன்ற கருப்பு அங்கி போட்ட காக்கைக்கு
பதில் சொல்ல வேண்டிய அவசியம் எனக்கில்லை
அதை கேட்கின்ற அருகதையும் உனக்கில்லை
இதை கேட்பதற்கு பதில்,
இந்த சுதந்திரத்தை உனக்கு பரிசளித்த
எனக்கு நன்றி கூறி உன் வேலையை செய்
இல்லையேல், என்னோடு சேர்ந்து வாள் ஏந்தி காவல் செய்
எப்படியாயினும் உன் உரிமையை பற்றியோ,
உன்மையை கண்டறியும் உன் கடமையை பற்றியோ
எனக்கு ஒருபோதும் கவலை இல்லை

சில நேரங்கள் சில ஞாபகங்கள் (வகுப்பு வெட்டிகள்)

தலைப்பை பார்த்ததும் ஏதோ நான் வகுப்பில் எப்படி வெட்டி பொழுதை கழித்தது பற்றி எழுத போகிறேன் என நினைத்து விட வேண்டாம். classஐ கட் அடித்து ஊர் சுற்றுவது பற்றி தான் பேச போகிறேன், class கட் அடிப்பதன் தூய தமிழாக்கம் தான் 'வகுப்பு வெட்டி' (ஏதோ டாக்டர் ராமதாஸின் தமிழ் அகராதி சேர்ப்புக்கு என்னால் முடிந்த சேவை).
கல்லூரி காலத்தில், வகுப்பை வெட்டி ஊர் சுற்றுவதை எங்களின் கல்லூரி கடமைகளில் ஒன்றே என நினைத்து வந்தோம். சில விரிவுரையாளர்களின் அ'று'வுரையை தவறவிடுவதே பல சமயம் நமக்கும், நம் அறிவுக்கும் சாலச் சிறந்தது. மேலும் நாங்கள், கல்லூரியின் கூரையின் கீழ் பயில்வதை விட, வானம் என்னும் பொதி மரத்தடியில் உலகம்
பயில்வதையே விரும்பினோம் (கவியரசுக்கு நன்றி....வகுப்பை வெட்டி சினிமா பார்த்ததை இப்படியெல்லாம் சொல்லி சமாளிக்க முடிகிறது). இப்படியெல்லாம் வகுப்பு வெட்டுவதன் பயனை நான் கல்லூரியில் தான் கண்டறிந்தேன் என நீங்கள் நினைத்தால், மன்னிக்கவும் அதற்கு பிள்ளையார் சுழி போட்டது என் பள்ளிப் பருவத்தில்.

நான் ஒன்பதாவது படித்து கொண்டிருந்த சமயம், ஒரு நாள் எங்கள் தமிழாசிரியர், ஆசிரியர் ஓய்வறைக்கு வரச்சொல்லி ஓலை அனுப்பினார். ஓய்வறைக்கு வரச்சொல்லி உதைக்க நான் அப்படி என்ன தவறு செய்தேன் என யோசித்தபடியே அங்கு சென்றேன். அங்கு ஆசிறியருடன் ப.ஜெயக்குமார் மற்றும் ஜே.ஜெயக்குமார் (மற்ற செக்ஷனில் படிக்கும் பையன்கள்) நின்று கொண்டிருந்தனர்.
"நாளக்கு இன்னொரு பள்ளியில் பாரதியார் நினைவு பேச்சு போட்டி இருக்கிறது, அதற்கு உங்கள் மூவரையும் தேர்வு செய்து இருக்கிறோம், உன்னால் போய் பேச முடியுமா"
ஆசிரியர் என்னிடம் கேட்டார். நான் அப்படி ஒன்றும் பெரிய பேச்சாளன் இல்லை, எங்கள் வகுப்பிலிருந்து எப்போதும் இளங்கோவை தான் இது மாதிரியெல்லாம் அனுப்புவார்கள். அந்த பள்ளிக்கே தெரியும் அவன்தான் மிக நன்றாக் பேசுவான் என்று. ஆசிரியர் என்னிடம் கேட்டபோது எனக்கு ஒன்று மட்டும் புரிந்தது, கண்டிப்பாய் இளங்கோவை
கேட்டிருப்பார்கள், அவன் மறுத்திருப்பான். இருந்தாலும் இவ்வளவு தூரம் அவர் அழைத்து கேட்டது எனக்கு பெருமையாகவே இருந்தது. உடனே ஒப்புக் கொண்டேன்.
"நாளைக்குள்ள தயார் செஞ்சுடுவீங்களா" நாங்கள் மூவரும் ஒருசேர தலையாட்டினோம்.
"சரி அப்ப நாளைக்கு காலையில AHM கிட்ட அனுமதி கடிதம் வாங்கி தரேன், அத வாங்கிட்டு நீங்களே போயிடுங்க, அரசினர் தொட்டம் உள்ள ஒரு பாலர் பள்ளியிலே தான் போட்டி"
"சரி சார்"
"நல்லா பேசுங்கபா.. நம்ம பள்ளி பேர காப்பாத்துங்க"
"கண்டிப்பா சார், பரிசோட திரும்பி வரோம்" ப.ஜெயக்குமார் நம்பிக்க பொங்க சொன்னான். எனக்கு ஒரெயொரு ஆச்சர்யம், அப்படி ஒன்றும் நான் பேச்சுப் போட்டியில்
ஜெயிக்கவில்லையேனும் (அது ஒரு தனி கதை. அடுத்த சி.நே.சி.ஞா'வில் சொல்கிறேன்) , அடிக்கடி கலந்து கொள்வதால் என்னை தேர்வினார்கள், ஜெ.ஜெயக்குமார்
உன்மையிலே தமிழார்வன், ஒன்பதாவது வரை எங்களோடு ஆங்கில மீடியத்தில் படித்து, தமிழ்ப் பற்றினால் பத்தாவதில் தமிழ் மீடியம் சேர்ந்தவன், மேலும் பாரதி வெறியன், எல்லா மாறுவேட போட்டியுலும் பாரதி வேடம் தான் போடுவான் (ஒரு சமயம், கடைசி நொடியில் போட்டியில் அவசரமாய் நுழைந்து, ஒட்டிய மீசை பாதி தொங்கியும், கட்டிய வேட்டி பாதி அவிழ்ந்ததயும் பாராமல் உனர்ச்சிமயமாக பேசி முதல் பரிசை தட்டிச் சென்றான்), ஆக அவன் தேர்வானதிலும் ஐயமில்லை. ஆனால் இந்த ப.ஜெயக்குமார் எந்த இட ஒதுக்கீட்டில் தேர்வானான் என்பது தான் எனக்கு இன்று வரை விளங்காத மர்மம். அவனுக்கு நன்றாய் பேச வராது என நான் சொல்லவில்லை, இன்று அரசியல்
மேடையில் பேசும் பேச்சாளர்கள் அளவுக்கு நன்றாய் பேசக்கூடியவன் ஏனென்றால் தமிழின் அனைத்து கெட்ட வார்த்தைகளையும் பொழிப்புரையுடன் அறிந்தவன், ஆனால் தூய தமிழ் பேச்சுப் போட்டிக்கும் அவனுக்கும் வெகுதூரம். என்ன செய்ய, ஆசிரியர் தேர்வு செய்துவிட்டார் அவனோடு பேச்சு போட்டிக்கு போய்தான் ஆகனும்.
மாலை வீட்டிற்கு வந்து, மறுநாள் போட்டிக்கான குறிப்புகள் எடுத்துக்கொண்டேன், எல்லாம் எழுதி முடிக்க மணியாகிவிட்டது, மறுநாள் நன்றாய் தயார் படுத்திக் கொள்ளலாம் என்று தூங்க போய்விட்டேன். மறுநாள், மதிய உணவு முடித்து, எங்கள் ஆசிரியரிடம் அனுமதி கடிதம் வாங்கி நாங்கள் மூவரும் கிளம்ப தயாரானோம்.
"ரஞ்சித் நல்லா ப்ராக்டீஸ் பன்னிட்டீயா" ஜே.ஜே கேட்டான்
"நோட்ஸ் எடுத்துட்டேன், எல்லாம் அங்க போய் பாத்துக்கெல்லாம், என்ன ஒரு பத்து பேரு வருவாங்களா, இதுக்கெல்லாம் போய் அலட்டிகிட்டு, சரி நீ எப்படி?"
"நானும் ஒன்னும் ப்ராக்டீஸ் பன்னல, என்னடா நீ ப்ராக்டீஸ் செஞ்சியா?" அவன் ப.ஜெ'விடம் கேட்டான்
"இன்னாத்த ப்ராக்டீஸ் பன்ன, அங்க போய் கீசிடலாம்" வழக்கமான ப.ஜே...
ஆக எல்லோரும் கையில் கொஞ்சம்,
தலையில் அதிகம் (தலைக்கணத்தை தான் சொன்னேன்) சரக்கு வைத்துக்கொண்டு நேரே அரசினர் தோட்டம் சென்றோம்.
ஒரு வழியாய் போட்டி நடக்கும் பள்ளியை கண்டு பிடித்து அங்கு சென்றோம். அங்கே எங்களுக்கு பெரிய அதிர்ச்சி காத்துக் கொண்டிருந்தது. நாங்கள் நினைத்துபோல் வெறும் பத்து பேர் வரவில்லை, குறைந்தது நூற்று ஐம்பது பேராவது வந்து இருப்பார்கள், முக்கால்வாசி பெண்கள். எல்லோர் கையிலும் பக்கம் பக்கமாக காகிதங்கள், பாரதி கண்ட புதுமை பெண்கள் எல்லோரும் உயிரை கொடுத்து, கொண்டு வந்த காகிதங்களை மனப்பாடம் செய்து கொண்டிருந்தார்கள் (ஆண்களை விட, மனப்பாடம் செய்வதில் பெண்களே கெட்டிகாரர்கள் என்பது என் தாழ்மையான என்னம்). இன்னும் போட்டிக்கு சில மணித்துளிகளே இருக்கையில், இந்த காட்சியை கண்டு நாங்கள் கொஞ்சம் அல்ல, நிறையவே அதிர்ச்சியில் இருந்தோம். பாரதியே வந்தாலும் பயந்துதான் போயிருப்பார். அங்கே ஒலிபெருக்கியில் எல்லா மாணவர்களையும் பதிவு செய்ய விளித்து
கொண்டிருந்தார்கள். என் ஞாபகம் சரியாய் இருப்பின், எங்களைப் போல் இரண்டு, மூன்று கோஷ்டிகள் அதிர்ச்சியுடன் காட்சியளித்தனர்.
"மச்சி இப்ப இன்னாடா பன்றது" ப.ஜே ஒன்றும் 'கீசிட'ப் போவதாக பேசவில்லை
"தெரியலடா என்னடா செய்றது... பதிவு செய்ய கூப்பிடறாங்க" ஜெ.ஜெ என்னிடம் கேட்டான்
"சத்தியமா எனக்கு நம்பிக்கை இல்ல, பேசாம ஸ்கூலுக்கு போலாம்" நான் சொன்னேன்.
"ஸ்கூலுக்கு போய் இன்னா சொல்வ... பயந்துகின்னு வந்துட்டோம்னு சொல்லுவியா"
"சரி என்ன செய்யலாம்" நான் ப.ஜெவிடம் கேட்டேன்
"பேசாம ஸ்கூல கட் அடிச்சிகிட்டு இங்க எங்காச்சும் சுத்தலாம்.. நாளைக்கு ஏதாவது சொல்லி சமாளிக்கலாம்" ப.ஜெ யோசனை கூறினான். அவன் எங்கள் இருவரையும் கொஞ்சம் யோசிக்க வைத்தான். பள்ளிக்குச் சென்றாலும், அவன் சொல்வதை போல் ஆசிரியர் எங்களை மெச்சப் போவதில்லை, அப்படியே போனாலும் ஒன்னும்
சொல்லும்படியான வகுப்புகள் இல்லை, சரி வெட்டிவிடுவோம் என்ற முடிவுக்கு வந்தோம்.
"இப்ப எங்க சுத்த போறது" ஜெ.ஜெ ப.ஜெவிடம் கேட்டான்.
"உன் கையில காசு இருக்குதா, எதனா படத்துக்கு போவோம்" என் கையில் என் அம்மா பேருந்துக்கு கொடுத்த சில்லறைகள் தான் இருந்தது, அவர்களிடமும் ஒன்றும்
தேறவில்லை. அப்படியே கால் போன போக்கில் அரசினர் தோட்டத்தை சுற்றி வந்தோம், தூரே எம்ஏசி கிரிக்கெட் மைதானம் தெரிந்தது. யாரும் அதற்கு முன்னே கிரிக்கெட் ஸ்டேடியம் பார்த்தது இல்லை, நேரே அதை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தோம். உள்ளே மகளிர் கிரிக்கெட் போட்டி நடந்து கொண்டிருந்தது. ஏதோ ஒரு மாநிலமும், மற்றொரு மாநிலமும் மோதிக் கொண்டிருந்தன. பார்வையாளர்கள் வரிசையில் எங்களை தவிர ஒரு ஈ காக்கா இல்லை (மகளிருக்கு 33 சதவிகிதம் ஏன் கிடைக்கவில்லயென்று இப்போது தெரிகிறது). ஒரு வழியாய் ஸ்டேடியத்தை நன்றாய் சுற்றி, சுற்றி வந்து, மதிய பொழுதை கழித்து மாலையில் வீடு வந்து சேர்ந்தோம்.
மறுநாள் எங்களை பார்த்து தமிழாசிரியர் ஆர்வத்தோடு ஓடி வந்தார்
"என்னப்பா என்ன ஆச்சு, நல்லா பேசுனீங்களா... முடிவு என்னாச்சு"
"நல்லா பேசுனோம் சார், மூன்று சுற்று வரை வந்தோம், அப்புறம் தோற்றுவிட்டோம் சார்" சொல்லி வைத்தபடியே எல்லோரும் சொன்னோம்.
"அப்படியா.... பரவாயில்லப்பா, ஜெயிக்கிறது முக்கியம் இல்ல கலந்துகிடறது தான் முக்கியம்...கவலைப்படாதீங்க" எங்களை தேற்றினார்.
அவர் மறையும் வரை கவலை தோய்ந்த முகத்தை மாற்றவில்லை, அவர் அறைக்குள் சென்ற பின் எங்களிடம் ஒரு சின்ன சிரிப்பு.

சில நேரங்கள் சில ஞாபகங்கள் (Part time rowdy)

சில வருடங்களுக்கு முன், ஒரு சத்யராஜ் படத்தில் நம் கவுண்டர் ஒரு லேடீஸ் ஹாஸ்டல் வாட்ச்மேனிடம் ஒரு டயலாக் விடுவார் "டேய் என்னை பத்தி சாதாரனமா நெனக்காத... நான் பார்ட் டைமா ஒரு ரௌடிடா".. நான் மிகவும் ரசித்த ஒரு காமெடி சீன். இன்று நிறைய திரைப்படத்தில் (முக்கால்வாசி ஆங்கில படத்தில்) பள்ளி மற்றும் கல்லூரிகளில் இரண்டு கோஷ்டிகள் அடித்து கொள்வதுபோல், ஒரு பையன் சண்டித்தனம் செய்வது போலவும் நிறைய காட்சிகள் காண்கிறேன். இவற்றை பார்க்கும்போது, எனக்கு சில
ஞாபகங்கள், நான் பள்ளியில் அது போல ஏதேனும் வீரதீர சாகஸம் ஏதேனும் செய்துள்ளேனா? நான் சத்தியமாக பள்ளிக்கு படிக்க தான் சென்றேன். இருந்தாலும் ஒரு சம்பவத்தை நினைத்து அடிக்கடி சிரித்துக்கொள்வேன்.
நான் எழாவது படிக்கும்போது, என் வகுப்பில் கங்கை அமரன் படித்தான். இந்த கங்கை அமரனை இரு விஷயங்களுக்காக என்னால் மறக்க முடியாது, ஒன்று இந்த சம்பவம் மற்றொன்று, அவன் தான் எனக்கு ஆங்கிலத்தில் உலகம் எல்லாம் உச்சரிக்கப்படும் அந்த நாலு எழுத்து கெட்ட வார்த்தையை அறிமுகப்படுத்தியவன். நான் என் பள்ளி வகுப்பில் எல்லாம், முதல் பென்ஞ்சில் தான் உட்காருவேன். உயரம் ஒரு காரணம், இன்னொரு காரணம், பின் பென்ஞ்சில் எல்லாம் சற்றே உயரமான "ரௌடி" பையன்களும், படிக்கவே படிக்காத மேதைகளும் உட்காருவார்கள். எனக்கு சற்றும் லாயக்குபடாதவர்கள். ஒரு சமயம் எங்கள் வகுப்பு முதன்மை ஆசிரியர் (class teacher) நான் எதோ குறும்பு செய்த காரணத்தால் என்னை கடைசி
பென்ஞ்சில் சில நாட்கள் உட்காரச் சொன்னார், அங்கே கங்கை அமரன். நான் ஒரு தர்மசங்கடத்துடனே அங்கே போனேன். கங்கை அமரன் என்னை சற்று நேரம் முறைத்து
பார்த்தான் கூடவே அவனது மூன்று அடிபொடிகளும் (பெயர் மறந்து விட்டது). "நீ எங்க gangல சேர்ரியா?" அவண் என்னிடம் கேட்ட முதல் கேள்வி,
"என்ன gang? அதுல என்ன செய்வீங்க?"
"எல்லாம் அடிதடி தான், நம்ம பசங்களுக்கு ஏதாவது ப்ராப்ளம்னா நாம போய் பசங்கள ரெண்டு தட்டு தட்டனும். உனக்கு ஏதாவது பிரச்சனைனா கூட நாங்க வருவோம்"
நான் சற்று யோசித்தேன், அவன் சொன்னது எனக்கு கொஞ்சம் interestingஆ தான் இருந்தது, இருந்தாலும் டீச்சருக்கு தெரிந்தால் என்ன செய்வார்கள் என்று யோசித்தேன்.
அவன் என் அருகில் வந்து "வெளியே நீ என் ஆளுன்னு சொன்னா ஒரு பய உன்ன தொட மாட்டான்"
நான் உடனே சரியென்றேன், ஒரு மாறுதலுக்கு படிப்பதுபதில் அடிக்கலாமே...
உடனே அவனும் மற்றவர்களும் நானும் கை குலுக்கிக்கொண்டோம். "திடீர்ன்னு வேல வரும், எப்போதும் ரெடியா இரு" சினிமா தாதாவை மிஞ்சும் அளவு அவன் சொன்னான்.
இது நடந்து ஒரு இரண்டு நாள் இருக்கும், மதிய இடைவெளியில் வழக்கம் போல் என் அம்மா கட்டி தந்த இட்லி பொடியை, வழக்கம் போல் வாழ்க்கையை நொந்து
சாப்பிட்டுக்கொண்டு இருந்தேன், அப்போ என்னை யாரோ முதுகில் தட்டியதுபோல் இருந்தது, திரும்பினால் கங்கை அமரன், கூட அவன் அடிபொடிகள் இரண்டு பேர்.
"கிளம்பி வா, ஒருத்தன அடிக்கனும்"
எனக்கு ஒரே பரபரப்பாய் இருந்தது, முதன் முதலாய் ஒருத்தனை அட்களோடு சேர்ந்து அடிக்கபோகிறோம், அனேகமாய் அது மற்ற செக்ஷனில் படிக்கும் பயன்களாய் இருக்க வேண்டும், இல்லையேல் ஏதாவது ஒரு நோஞ்சான் சீனியராய் இருக்க வேண்டும். எப்படி இருந்தாலும் நாளைக்கு பள்ளி முழுவதும் இது தலைப்புச் செய்தியாக போகிறது.
நல்ல வேளையாய் கையில் ஆயுதம் ஏதும் எடுக்காமல் சென்றோம். அப்போது என் பள்ளியில், ஒரு உள் விளையாட்டு அரங்கம் கட்டிக்கொண்டு இருந்தார்கள். அந்த பக்கம் கங்கை அமரன் சென்றான். நிறைய பையன்கள் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். நான் எங்களை போல் தோன்றும் பையன்களை பார்த்து "இவனா...இல்லை இவனா" என ஆள் பார்த்துக்கொண்டே கங்கை அமரனை பின் தொடர்ந்து கொண்டே இருந்தேன்.
"அதோ அங்க இருக்கான்" திடீரென கங்கை அமரன் ஒரு பக்கம் பார்த்து சொன்னான். அங்கே எங்களை போல யாரும் இல்லை. யாரை சொல்கிறான், எனக்கு ஒரே குழப்பம். அவனை பின்னே சென்று கொண்டிருந்தேன், அங்கே நாலாவது படிக்கும் இரு சிறுவர்கள் விளையாடி கொண்டிருந்தனர். எங்களை பார்த்தடும் இரண்டு பேரும் ஒட்டம் பிடித்தனர். அதில் ஒருவனை எங்கள் "gang leader" விரட்டிப்பிடித்தான்.
"ஏண்டா ஜான்சன் தம்பிய அடிச்ச"
அவன் அழுதுகொண்டே "விடு என்ன, நான் டீச்சர் கிட்ட சொல்லுவேன்"
அவன் கன்னத்தில் லேசாய் கங்கை அமரன் அடித்தான். என்னால் சிரிப்பை அடக்க முடியவில்லை.
"ரஞ்தித், நீயும் ஒன்னு போடு". நான் அவன் மற்ற கன்னத்தை அறைந்தேன்.
"கமான், சீக்கிரம் க்ளாசுக்கு ஓடு, யாராவது பார்க்க போறாங்க" கங்கை அமரன் ஓட ஆரம்பித்தான், அவன் பின்னே நான். தூரத்தில் அந்த சிறுவன் கீழே உட்கார்ந்து அழுது கொண்டிருந்தான். அவனை பார்த்தபடியே நான் வகுப்புக்குள் ஒட்டம் பிடித்தேன்.
அதற்கு பிறகு நான் gang வேலைகள் எதுவும் செய்யவில்லை, ஒரு வாரம் பிறகு என் டீச்சர் என்னை திரும்பவும் முதல் பென்ஞ்சிற்கு மாற்றினார்கள்.

சில நேரங்கள் சில ஞாபகங்கள் (சிலப்பதிகாரத்தில் ஆங்கிலம்)

நான் ஒன்பதாவது படிக்கும் போது, தமிழில் சிலப்பதிகாரப் பாடல் ஒன்று (கண்ணகி நீதி கேட்கும் படலம்) உண்டு. பலர் அதை படித்திருக்கலாம்,
'தேரா மன்னா செப்புவடுதையேன்...' எனத் தொடங்கும் பாடல்.
அப்பொழுது எனக்கு திரு.ராஜரத்தினம் என்பவர் தமிழ் ஆசிரியராக இருந்தார். மிக வேடிக்கையான மனிதர், கொஞ்சம் கண்டிப்பானவரும் கூட. அவர் தமிழ் சொல்லிக்
கொடுக்கும் அழகே ஒரு அழகு. அவர் இந்த
பாடலை பாடம் நடத்தும்போது ஒரு சம்பவம்.
அதில் கண்ணகி உன்மையைக் கூறி காற்சிலம்பினை உடைத்து அதில்
மாணிக்க கற்கள் தெறிப்பதை கண்ட பாண்டிய மன்னன்
'மண்பதைக் காக்கும் தென்புதற்க் காவல்
என்முதற் பிழைத்தது யானோ அரசன் யானே கள்வன்' என்று கூறி உயிர் துறப்பான்.
இதன் பொருள், 'இந்த உலகத்தை காக்கும் தென்னகத்து பாண்டிய அரசு என்னால் பிழை செய்தது, இனி நான் அரசன் அல்ல நான் ஒரு கள்வன்',
இது தான் கடைசியில் வரும் 'யானோ அரசன் யானே கள்வன்'. இதை சொல்லும்போது, எங்கள் ஆசிரியர், இந்த அடியில் இளங்கோவடிகள் ஆங்கிலத்தை கயாள்கிறார் என்றார். எங்களுக்கோ ஒரே ஆச்சர்யம் 'அது எப்படி சார்' என நான் கேட்டேன். அவர் நேரே சென்று கரும்பலகையில்
'யான்NO அரசன் யான்A கள்வன்' என ஒளிந்திருப்பதை பாருங்கள் என்றார். எங்களுக்கு ஒரே சிரிப்பு, கூட அவரும் சிரித்தார்.
அவர் சாதரணமாக அந்த செய்யுளை நடத்தி இருந்தால் எனக்கு அன்றே சிலப்பதிகாரம் மறந்திருக்கும். ஆனால் இந்த சம்பவத்தால் இன்றும் அந்த பாடல் ஞாபகம் இருக்கிறது.

சில நேரங்கள் சில ஞாபகங்கள்

நான் சில நேரம் என் சிறு வயது ஞாபகங்களை நினைத்து பார்ப்பதுண்டு. பல வேடிக்கைகள், வேதனைகள், சில்மிஷகங்கள் மற்றும் சிந்தனைகள். இவற்றை சுவாரஸ்யமாக ஒரு 'ஸ்ரீரங்கத்து தேவதைகள்' போல என்னால் தொகுக்க முடியும்.
இதோ என்னால் மறக்க முடியாத என் பள்ளி பருவ நிகழ்ச்சிகளின் சில பதிவுகள். இப்படி சொல்வதன் மூலம் இது ஏதோ என் காதல் சோகங்கள் பாடும் முராரியாகவும், என் தோல்விகளை சொல்லி அழுதிடும் ஒப்பாரியாகவும் நினைத்திட வேண்டாம். முடிந்த மட்டும் சுவாரஸ்யமாக தொகுக்க முயற்சி செய்கிறேன்.

Non-deserving awards for deserving persons..

Sometime I wonder how the awards were chosen for the deserved, both in films and science. Well I am going to discuss more about films, the only point i could make for science is the Nobel prize given for Einstein. We know his famous theory is theory of relativity, but guess on what subject he got his first Nobel, it is the theory of photoelectic effect in 1905 (though I know a little about relativity, I know much about photoelectic effect).
Now lets talk about oscars, the first one should be worth discussed is the oscars for 2002, the best actor went to denzel washington for training day, now denzel is of course without doubt one of the best actors. But I was so surprised he got his first oscar for best actor in training day. I would say this film is one of his worst. The deserving actors for that year would be either sean penn for 'I am sam' or russell crowe for 'the beautiful mind'. Actually it should've been sean penn, his acting was extraordinary as a retarded man fighting for custody of his child. On the contrary denzel should have won his oscar for 'the hurricane' in 1999 (but it went to kevin spacey for 'american beauty'). It was said that denzel won the award because of the severe lobby to recognize african american actors. (halle berry, another african american actress won her best actress for 'monsters ball', truely a deserved performance)
Russell crowe too fall in the same line, he got his first oscar for 'the gladiator' in 2001. I agree gladiator is a good film and russell's acting was good, but not that extraordinary that compared to his 'the beautiful mind'. The deserving person for that year would be our own tom hanks in 'cast away'. Likewise sean penn won his first oscar for 'mystic river' in 2004. When I saw the film after the oscars I was heavily disappointed. On compared to 'I am sam' this film is no where. (I looked at the other contenders: it is johnny depp for pirates, bill murray in lost in translation, ben kingsley for house of sand and fog and jude law for cold mountain. I haven't seen house of sand and fog, but I can't see any other performance is noteworthy).
I beleive this happens every now and then. A fine example would be the case of al pacino. Many of us know his pinacle of performance would be the great 'godfather' series, but did you know he never any won oscars for godfather films (marlon won for best actor for godfather Ist part and Robert de Nero won supporting actor for IInd part). After being nominated for 11 times including god father, he finally won his only oscar for 'Scent of a woman' ( I liked this movie, al's acting in the climax school scene is too good).
Sometime it also happens at our national film awards. This year you'd known saif ali khan has won for some stupid movie. I liked his acting in 'dil chahta hai', but I seriously doubt that there is no serious acting for last year. I heard there was a tough competition between hrithik roshan and vikram, last year between 'koi mil gaya' and 'pithamagan'. What a joke, I haven't seen 'koi mil gaya' (though I have seen some songs and trailer even when I felt so hard seeing him in such role) but how come they still have him in competition after seeing pithamagan. Nowadays our national award are too politically biased. Remember anil kapoor and ravina winning national awards some year back.

My lyrics - 1

I love tamil film lyrics. Though i may not call myself a so called "kavinjar", at times i try to write lyrics asking my friends to suggest a situation. I am going to post those lyrics in my blogspot. You can also suggest me a situation if you'd like.
(Situation: a love duet when the lovers find themselves in a love for first time.)

Tamil lyrics by vairamuthu

I am a great fan of kaviyarasu vairamuthu... he is definitely one of tamilnadu's precious. Though at times he need to succumb to commercialism of tamil cinema, he never failed to give some wonderful meaningful lyrics at chances. You can take his last lyric that won national award "Vidai kodu engal naadae" -
"udhathil punnagai pudhaithom..
uyrinai udambukkul pudaithom..
verum koodugal mattum oorvalam poginrom" what a line....
"thalayil konjam..
nenjil adhigam..
sumaigaludan selginrom" - nothing could be best for that situation...
Another classic piece of lyric i enjoyed is from the film ratchakan
"kayil midakkum kanavaa nee
kai kaal mulaitha kaatraa nee
kaiyil yaendhiyum ganakavillaiyae
..
nuraiyaal seitha silaiyaa nee" - I wonder how this man could come up with such comparisons.
In the same song, if written by another lyricist, he might have told nothing is weightless in love, but our kavinjar adds
"kaadhal thaaimai irandu mattum
baaram yenbadai ariyaadu" (Only love and motherhood doesn't know the weight)...

In the film "Indian", on telling about "anandam"s of life our kavinjar adds
"un kannaal pirarkazhudaal..
kanneerum aanandhamae" what a line.. I wonder why this lyric didn't win a national.